ပူလုိက္တာဗ်ာ….. ဘန္ေကာက္ေနၾကီးက ဒီေလာက္ျပင္းေနတာကုိ သိရက္နဲ႔ ဘာေၾကာင့္မ်ား ကြ်န္ေတာ့္ကုိ မညွာတာပဲ နွိပ္စက္ထားခဲ့သလဲ မသိပါဘူး။ သူတုိ႕က ခ်စ္တယ္ သေဘာက်တယ္ ဆုိၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကုိေခၚလာၾကတယ္။ အရင္တုန္းကဆုိ အခုလုိေနရမယ္မွန္းမသိလို႔ ကြ်န္ေတာ္အရမ္းေပ်ာ္ခဲ့မိတယ္။ ရင္လည္းခုန္ခဲ့ရတယ္။
ဒါေပမဲ့ ရင္ခုန္သံေတြပ်က္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ကုိ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေအာင္ လုပ္ရက္ေလျခင္းလုိ႔ ျပန္ေတြး ၀မ္းနည္းရင္း ကြ်န္ေတာ္ က်ိတ္ၿပီး ငုိခဲ့ရ ညည္းညဴခဲ့ရတဲ့ ေနရက္ေတြ မေရတြက္နုိင္ေလာက္ေအာင္ပါပဲဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ဘာေၾကာင့္မ်ား ကုိယ္ခ်င္းမစာၾကသလဲဆုိတာေတာ့ မစဥ္းစားတတ္ေအာင္ပါပဲ။
သူတို႔ေတြပုိင္တဲ့ အိပ္ခန္းထဲမွာ ရွဳပ္ပြေပေရေအာင္ေတြ ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွမလုပ္ခဲ့ရပါဘူး။ သူတုိ႔ေတြမုန္းေလာက္ေအာင္လည္း ကြ်န္ေတာ္က အေဆာ့မသန္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့လည္း ကြ်န္ေတာ့္ေက်းဇူးရွင္ သခင္မေလးကုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေၾကာင္းသိေအာင္ တစ္ခါတစ္ေလ သူ႔ေျခေထာက္ေတြကုိ ကြ်န္ေတာ့္လွ်ာနဲ႔ ယက္ၿပီး ခ်စ္ခင္ေၾကာင္းျပတတ္ပါတယ္။ ဒါကလည္း ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ သဘာ၀ပဲ မဟုတ္လားဗ်ာ။ သခင္မေလးရဲ႕ေျခေထာက္ကုိ ဖြဖြကုိက္တာမ်ိဳး လက္နဲ႔ က်ီစယ္ဖက္တြယ္ ထားတာမ်ိဳးေတြ လုပ္တတ္ပါတယ္။ ဒါေတြက အျပစ္မဟုတ္ေလာက္ဘူးထင္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့… ကြ်န္ေတာ့္ကုိ အလ်ားေလးေပ နဲ႔ အနံ တစ္ေပ ေက်ာ္ေလာက္ပဲက်ယ္တဲ့ ၀ရံတာအကန္႔ေလးမွာပဲ ေနခြင့္ျပဳေတာ့တယ္။ မနက္ကေန ေန၀င္သြားတာေတာင္ သခင္မေလးရဲ႕မ်က္နွာကုိ မျမင္ရတာၾကာလွၿပီေပါ့။ တစ္ေနကုန္တဲ့အထိ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ အဲဒီမွာပဲ ေလွာင္ထားၾကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အရမ္း၀မ္းနည္းတာပဲဗ်ာ။ စိတ္ညစ္စိတ္ရွဳပ္တာလည္း အရမ္းပါပဲ။ ေလးထပ္တုိက္ရဲ႕ အေပၚဆံုး၀ရံတာေလးမွာပဲ ေန႔တုိင္းေနပူဒဏ္ခံရင္း ေန႔ရက္ေတြကုိ ကြ်န္ေတာ္ ျဖတ္သန္းေနရတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အနားမွာ ရွိတာဆုိလုိ႔ ကုလားထုိင္တစ္လံုးရယ္၊ သံနဲ႔ေဆာက္ထားတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္ေလးရယ္၊ အခန္းပုိင္ရွင္ကုိကုိ လွန္းထားခဲ့တဲ့ ၀ရန္တာတံတုိင္ေပၚက အ၀တ္ေလးေတြရယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဆုိးထဲက အေကာင္းတစ္ခုက အဲဒီကုိကုိက ေန႔တုိင္းအ၀တ္ေလ်ွာ္ၿပီး လွန္းခဲ့တာေလးက ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ၾကီးမားတဲ့ ကံေကာင္းျခင္းလုိ႔ ေျပာရမွာေပါ့။ အဲဒီအ၀တ္ေတြရဲ႕အရိပ္ေအာက္မွာ နားခုိရင္း ကြ်န္ေတာ္ေနပူဒဏ္ကုိ ခုခံေနရတာေလ။
တစ္ခါတစ္ခါ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀အေၾကာင္းကုိေတြးမိတယ္။ အိမ္ေမြးေခြးကေလးျဖစ္ရတာ သခင္ေတြရဲ႕ ယုယမွဳေအာက္မွာ ၾကည္နူးရမလားေပါ့။ အခုေတာ့ဗ်ာ တုိက္ေအာက္မွာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေဆာ့ကစားေနၾကတဲ့ အေလအလြင့္ေခြးေတြထက္ေတာင္ ကြ်န္ေတာ့္အျဖစ္က ဆိုးလုိက္တာ…။ အေညာင္းအညာေျပ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္ ခုန္ခ်င္ေဆာ့ခ်င္ ေပမဲ့လည္း အဲဒီ 4 ေပအလ်ားေလးက ကြ်န္ေတာ့္ တစ္ခုန္စာေလာက္ေတာင္မွ မရွိတာ..။
ေနေအးတဲ့ ညေနေစာင္းခ်ိန္ဆုိ ကြ်န္ေတာ္ထုိင္ၿပီး ေအာက္ကုိ ၾကည့္ေနရင္း စဥ္းစားမိတယ္ သိလား။ ဒီတုိက္ေပၚကေန ခုန္ခ်လုိ႔ရရင္ ေကာင္းမွာပဲဆုိၿပီးေတာ့ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ မခုန္ရဲဘူး တုိက္ ၄ ထပ္တုိက္ အျမင့္ၾကီးေလ။ ကြ်န္ေတာ္ အရမ္းစိတ္ရွဳပ္ စိတ္ဓါတ္က်တာမွန္ေပမဲ့ ေသတြင္းနဲ႔နီးတဲ့ စြန္႔စားမွဳကုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မလုပ္ရဲပါဘူး။
ကြ်န္ေတာ္ေနတဲ့တုိက္ေရွ႕မွာ ျခံလြတ္တစ္ျခံရွိေသးတယ္။ ငွက္ကေလးေတြ ေပ်ာ္တဲ့ ျခံေလးေပါ့။ မန္က်ည္းပင္ၾကီးတစ္ပင္နဲ႔ ျမက္ပင္ေတြရွိတယ္။ အဲဒီျခံေလးမွာ ကစားရရင္ေတာင္ ကြ်န္ေတာ္ အရမ္းေပ်ာ္မွာပဲ။ ငွက္ေလးေတြကုိလည္း လုိက္ဖမ္းရင္း ေဆာ့ကစားလုိ႕ရတယ္ေလ။
အိမ္ေမြးေခြးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သူတုိ႔သခင္ေတြနဲ႔ ညေနေစာင္းမွာ လမ္းေလ်ွာက္ထြက္တာကုိ ျမင္တုိင္း ကြ်န္ေတာ္ အတုိင္းအဆမဲ့ ၀မ္းနည္းရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဒီလုိအျဖစ္ဆုိး ဘ၀ဆိုးကေန ဘယ္ေတာ့မွ လြတ္ေျမာက္နုိင္မွာလဲဗ်ာ။ ခံစားရလြန္းလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္စိတ္ေတြပင္ပန္းလွပ္ၿပီ အာရုံေတြလည္း ထုိင္းမွဳိင္းကုန္ပါၿပီ…။
ဒါေပမဲ့လည္း ကြ်န္ေတာ္မွ ဘာမွမတတ္နုိင္ပဲေလ။ သူမ်ားေတြရဲ႕ အိမ္ေမြးတိရိစၦာန္ျဖစ္ရေပမဲ့ ကံအက်ိဳးေပးမြဲလို႔ ၾကင္နာတတ္သလုိလုိနဲ႔ ရက္စက္တတ္တဲ့ အရွင္သခင္မ်ိဳးနဲ႔ ေတြ႔ရတာေပါ့။ အမွန္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ရုပ္လည္း မဆုိးပါဘူး။ အညဳိေရာင္ေပၚမွာ အျဖဴနဲ႔ အနက္ေရာင္အကြက္ကေလးရွိတဲ့ ဆံေမြးကုိ ပုိင္ဆုိင္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ကုတ္ေနတဲ့ နားရြက္ေလးနဲ႔ မ်က္လံုး၀ုိင္းၿပီး သနားစဖြယ္မ်က္နွာေပါက္နဲ႔ပါ။ လူေတြေျပာေနၾကသလုိေပါ့ဗ်ာ ခ်စ္တဲ့ ၾကင္နာတတ္တဲ့အၾကည့္နဲ႔ၾကည့္ရင္ လူတုိင္း (အဲ မွားလုိ႕) တိရိ စၧာန္တုိင္းက ခ်စ္စဖြယ္ေလးေတြပါ။ ရြံမုန္းတဲ့အၾကည့္နဲ႔သာ ၾကည့္ၾကမယ္ဆုိရင္ အဆုိးေတြခ်ည္းပဲျမင္ၾကမွာ မဆန္းပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ဆန္းတာတစ္ခုကေတာ့ ခ်စ္လုိ႔ဆိုၿပီး တကူးတက ၀ယ္ေမြးထားတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ဘယ္အျငွဳိးေၾကာင့္မ်ား မၾကင္နာဘဲ ရက္စက္ထားနုိင္သလဲဆုိတာ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ေန႕တုိင္းစဥ္းစားရင္း အေျဖရွာမရနုိင္တဲ့ ပုစၧာတစ္ပုဒ္ေပါ့ဗ်ာ…။
ဒီပုစၧာရဲ႕အေျဖကုိ ရွာလုိ႔မရနုိင္မွန္းသိရက္နဲ႔ တစ္ေန႕တာရဲ႕ ေနပူဒဏ္ကုိ ၀ရံတာေပၚမွာ ၾကံ့ၾကံ့ခံရင္း ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕မနက္ျဖန္ေပါင္းမ်ားစြာေတြကုိ ဆက္ၿပီးျဖတ္သန္းေနရင္း သတၱ၀ါေတြအားလံုး ကြ်န္ေတာ့္လုိ ေလွာင္ပိတ္ခံေနရတဲ့ ဘ၀မွ ကင္းေ၀းပါေစ၊ ခ်စ္တာတစ္ခုထဲ သိၿပီး မၾကင္နာတတ္တဲ့သူေတြနဲ႔လည္း ေ၀းၾကပါေစလုိ႔ ေတာင္းဆုျပဳလုိက္ပါတယ္ဗ်ာ….။
ဒီပုိ႔စ္ေလးကေတာ့ ကြ်န္မေနတဲ့တုိက္ရဲ႕ေရွ႕က သနားစရာေကာင္းတဲ့ ေခြးကေလးတစ္ေကာင္အေၾကာင္းကုိ ကုိယ္ခ်င္းစာစိတ္ျဖင့္ေရးလုိက္တာပါ။ ေန႔တုိင္း သူ႔ကုိ ျမင္ေနရတာ ကြ်န္မလည္း သနားေပမဲ့ ဘယ္လုိအကူအညီမွ မေပးနုိင္တဲ့အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။
No comments:
Post a Comment