ထုိင္ေနရတာ နဲနဲေညာင္းလာလုိ႕ ၀ရံတာေလးဘက္ထြက္ၿပီး ထံုးစံအတုိင္း လရွိရွိ မရွိိရွိ ေကာင္းကင္ကုိေမာ့ၾကည့္တတ္တာ အက်င့္ပါေနၿပီ....။ ဒီညေတာ့ ေကာင္းကင္အလည္တည့္တည့္မွာ သာေနတဲ့လကုိ ေတြ႕လုိက္ရတယ္။ လမင္းရဲ႕ေဘးနားတစ္၀ုိက္ စက္၀ိုင္းၾကီးလုိလုိ အလင္းေတြေတြ႕လုိက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ေခၚျပခ်င္စိတ္ေတြေပၚလာတယ္။ ဘယ္သူငယ္ခ်င္းကုိေခၚရပါ့မလဲ........။ ကုိယ့္လုိ ရူးတဲ့သူ (ရန္စစ္)မွာ တစ္ေယာက္မွ မရွိေလာက္ေတာ့ဘူးထင္တယ္။ ဖုန္းေခၚၿပီး အရင္လုိ တစ္ေယာက္ခ်င္းလုိက္ေျပာဖုိ႕ေၾကာင္တယ္လုိ႕ ထင္သြားဦးမယ္။ ေဖ့ဘြတ္မွာသြားေရးဖုိ႕က်ေတာ့လည္း သိပ္ၿပီး၀ါသနာမပါျပန္ဘူး။ ကုိယ့္ဗီဇကုိက ေဘာင္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာပဲ ေလွာင္ေနရတာကုိ သေဘာက်တတ္တာထင္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မနက္တုန္းကေတာ့ စာေလးတစ္စု ေဖ့ဘြတ္ေပၚတင္ျဖစ္လုိက္ပါတယ္။ တခါတေလ အဲလုိေလးတင္ၾကည့္ရတာလည္း စိတ္ေဖ်ာ္ေျဖမွဳတစ္ခုေပါ့။
ဒီေန႕မွာေတာ့ စာေရးခ်င္စိတ္ကုိျဖစ္ေစတဲ့ျမင္ကြင္း ၃ ခုကုိ အာရုံ၀င္စားျဖစ္ခဲ့တယ္။ မေရးျဖစ္တာက ပ်င္းလုိ႕ေရာ စိတ္ေတြဒြိဟျဖစ္ေနတာေရာေပါ့။ ညေနတုန္းက ဆည္းဆာေန၀င္ေနတာေလးကုိၾကည့္ၿပီး ဘ၀ေန၀င္တာနဲ႕ စပ္ဆက္ေတြးမိသြားတယ္။ လူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဆည္းဆာကုိ တျမတ္တနုိးနဲ႕ တန္ဖုိးထားခံစားတတ္ၾကတယ္။ တရားသေဘာနဲ႕ေတြးၾကည့္လုိက္ရင္ ဆည္းဆာဆုိတာ တစ္ေန႕တာရဲ႕ကုန္ဆံုးခ်ိန္ ဘ၀တစ္ခုရဲ႕ေန၀င္ခ်ိန္ေပါ့။ ဘ၀ဇာတ္သိမ္းတဲ့ လူ႕ဘ၀ဆည္းဆာေတြမွာေတာ့ သိမ္းမူးေပ်ာ္၀င္စရာေကာင္းတယ္ရယ္လုိ႕ဆုိတာ တခါမွ မၾကားဖူးေသးဘူးဆုိတာေလးေတြးမိရင္း ငါ့ဘ၀ဆည္းဆာမွာေရာ ဘယ္သူေတြကမ်ား ျမတ္နုိးတန္ဖုိးထားၾကမွာပါလိမ့္လုိ႕ မဆီမဆုိင္ေတြးမိသြားတယ္။
ဒုတိယျမင္ကြင္းတစ္ခု ညေနမုိးခ်ဳပ္ခါနီးေလးမွာ မုိးေလးဖြဲရာကေန နဲနဲသဲသဲေလးရြာလုိက္ေသးတယ္။ မုိးရြာရင္လည္း အျပင္ထြက္ၿပီး မုိးေငြ႕ေလးကုိ မ်က္နွာမွာ ဖ်န္းပက္ေစတဲ့အက်င့္တစ္ခုလည္း တုိးလာခဲ့တယ္။ တစ္ေယာက္တည္းေနတာမ်ားေတာ့ ေဂါက္ေၾကာင္လာသလားေတာ့မေျပာတတ္ဘူး။ လုပ္ခ်င္တာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတာေတာ့အမွန္ပဲ။ အဲလုိ မ်က္နွာကုိ ၀ရံတာအျပင္ေရာက္နုိင္သေလာက္ေရာက္ေအာက္ ေျခဖ်ားေလးေထာက္ မ်က္နွာေလးေမာ့ၿပီး မုိးေရေတြခံရတာလည္း စိတ္ကုိ တစ္မ်ိဳးေပါ့ပါးေစတယ္လုိ႕ ခံစားမိတယ္။ မုိးေရေလးမ်က္နွာေပၚ ေအးေအးေလးက်ေနတာကုိ အရသာခံရင္း အခန္းဟုိဘက္ သစ္ပင္ၾကီးရဲ႕ သစ္ရြက္ေတြေပၚ မုိးေပါက္ေလးေတြက်တဲ့အသံေတြကလည္း တကယ့္ကုိ ဘသာ၀က်က် အနုပညာဆန္လြန္းေနတယ္။ အဲလုိနဲ႕ပဲ မဆီမဆုိင္ သစ္ပင္ၾကီးကုိ ေက်းဇူးတင္မိျပန္တယ္။ ဒီသစ္ပင္ၾကီးရွိေနလုိ႕သာ မုိးစက္ေတြသစ္ရြက္ေပၚက်တဲ့ သဘာ၀သံစစ္စစ္ကုိ နားေထာင္ခြင့္ရတာေပါ့ဆုိၿပီးေတာ့ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ေက်းဇူးတင္မိခဲ့တယ္။ ဒီေနရာမွာ ဒီလုိ သဘာ၀ေတြက ရွားသထက္ရွားလာတာဆုိေတာ့လဲ................။
ေနာက္ဆံုးတစ္ခုကေတာ့ ပထမဆံုးမွာေရးထားတဲ့ လမင္းၾကီးပဲေပါ့။ မုိးေလးျပန္စဲသြားတာ နဲနဲၾကာေတာ့ အျပင္ဘက္အပ်င္းဆန္႕ထြက္ရင္း လမင္းၾကီးကုိ စက္၀ုိင္းၾကီးနဲ႕ျမင္လုိက္ရေတာ့လည္း ေခၚစရာမရွိ ေျပာစရာနတၳိမုိ႕ ဒီစာေလးေရးမိပါတယ္။ဘာပဲေျပာခ်င္ခ်င္ စာေတြနဲ႕ခ်ေရးလုိက္ရတာကလည္း စိတ္ထြက္ေပါက္တစ္ခုပဲမဟုတ္လား.............။